الهی. الهی. ای مهربان. ای عطا کننده صبر در غمها

الهی دستانم. را بسوی آسمان رحمتت. گشوده ام.

باشد که نور هدایتی بر دل من بنشیند.

و راه سعادت را باز یابد.

معبودا.

مرغ عرش آشیان جان مرا پروازی عطا فرما

که هر چه تیرگی است.فرو گذارد

و رو بسوی ملکوت رحمتت

انجا که یکسره نور و روشنائی است

بال گشاید.

الهی صبری عنایت فرما تا در این غم بزرگ

که کمر خم کردم. بتونم. چشمانم را برحمتت بگشایم.

و از مهربانیت من را نیز بی نصیب نگردان.

آمین. ای دوست مهربان من. ای خدای من.

 به پایان رسیدیم.اما نکردیم آغاز.. ...فرو ریخت پرها اما نکردیم پرواز

.ببخشای..ببخشای. اگر صبح را ما به مهمانی کوچه دعوت نکردم...؟  ببخشای ببخشای. اگر روی پیراهن من نشان عبور سحر نیست.؟ ببخشای .ببخشای. .ما را اگر از حضور فلق روی فرق سنوبر خبر نیست.  ببخشای .ببخشای ای روشن عشق محمد عزیزم. بر من ببخشای..

 ببخشای ببخشای اگر .سحر گاه را در کمندی فکنده است.و تا دشت بیداریش می کشاند.؟ ببخشای ببخشای

. و من کمتر از ان نسیمیم که در آن سوی دیدار ببینی.؟؟  ببخشای ببخشایی..ای روشن عشق بر من ببخشای.   

ببخشای ببخشای. ای برادر عزیزم. بر من ببخشای

ببخشای اگر نتونستم.  عشق را با تو همراهی کنم.

ببخشای بر من ببخشای

هر چند.

شکوفه های وجودت را تا اخرین لحظه عمرم.

با طراوت  حفظ خواهم کرد.

حالا ببین. 

 بالی از پرواز میخواهد دلم.؟ آسمانی باز میخواهد دلم.

. چون قناری های آزاد از قفس.؟ پهنهء پرواز میخواهد دلم.؟

در سکون بی سرانجامی هنوز.؟ جنبش آغاز میخواهد دلم.؟

  روزگاری شد زه خود بیگانه ام.؟ آشنای راز میخواهد دلم.؟

  شب نورد کوچه تنهائیم.؟ یک جهان آواز میخواهد دلم.؟

 در سراب تشنه گامی سوختم.؟؟؟ .؟؟؟ ابر باران ساز میخواهد دلم.؟

ابر باران ساز میخواهد دلم.؟؟

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است::>دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من ! نه اینکه مرا شعر تازه نیست:؟؟من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست:؟؟در شعر من ، حقیقت یک ماجرا کم است:

تا این غزل شبیه غزلهای من شود:؟چیزی شبیه عطر حضور تو کم است:

گاهی تو را کنار خود احساس می کنم:؟؟اما چقدر دلخوشی خوابها کم است

چون هر آن غزل که نگفتم به پای توست:؟آیا هنوز آمدنت را ؛ بها کم است:

محمد عزیزم..
تو آن ستاره ای که من ،‌ عجیب دوست دارمت

خودت بگوعزیز، کجای دل گذارمت؟:

تو ابر ساده ای و من ، کویر در کویر درداگر اجازه می دهی ، زچشم خود ببارمت:

تو سبزسبزگندمی ، بیاو آشتی بکن:که تا درون چشم خود ، دوباره من بکارمت:

تمام بغضهای کهنه غزلسرای من::صفیر می کشد بیا، بیا ،که دوست دارمت:

شهادتت مبارک. برادر عزیز و دوست داشتنی من. بهار زندگی و گل من.  محمد عزیز

تا دیداری دگر درود و بدرود